ξενοπλανημένος

και ξενοπλανεμένος, -η, -ο

1. αυτός που απατήθηκε, που ξεγελάστηκε από ξένους

2. αυτός που περιπλανήθηκε σε ξένες χώρες («ζητούσε τού Οδυσσέα τη σύγκλινη τού ξενοπλανημένου», Εφταλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ξένος + πλανώμαι / πλανιέμαι].